ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق

چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو و رزد

دارد رخم از خون جگر رنگ طبرخون

با آنکه بود شعر مرا طعم طبر زد

این پارسیان راکه به صد بیت ستودم

مسکین تنم از همت این طایفه لرزد

صد بیت که هر بیتش ارزد به دوصد ملک

گویا بر ایشان به یکی ملک نیرزد